Jetzt im Zimmer!

Guten Tag,

Voor degene die het leuk vinden houd ik een blog bij over mijn tijd in Leipzig. Voor degene die het niet leuk vinden, stop dan vooral NU met lezen. Voor als je al mijn blogs wil lezen, kan je jezelf op deze site aanmelden op de mailinglijst. Dan krijg je een mailtje, als ik een nieuwe blog heb geplaatst. Oké, nu naar het begin van mijn eerste week in Leipzig. 

Zaterdag 25 maart vertrok ik samen met papa en mama vanuit de Middelharnistraat op naar Leipzig. Na afscheid genomen te hebben van Ben (dit ging overigens niet zonder een traantje weg te pinken), begon het avontuur: op naar Leipzig. Nadat ik even had uitgehuild, begon mijn verdriet plaats te maken voor zin en nieuwsgierigheid. 

Na nog geen 10 minuten in Leipzig te zijn, hadden we al een fiets gekocht. Want mijn grote vriend Willy zat tegenover het appartement waar we de eerste nacht sliepen. Het zal jullie niet verbazen, maar het zadel moest op de laagste stand. Die dag hebben we de stad een beetje verkend en 's avonds zijn we lekker uiteten gegaan. 

Toen zondag om 14:00 zijn Gitte (klasgenootje) en ik afgezet bij het A&O hostel door onze ouders. Helaas hadden we niet de mogelijkheid om meteen in onze kamer te trekken, dus we moesten eerst een weekje in het hostel vertoeven. Dit was uiteindelijk minder erg dan verwacht. De WIFI of ik moet zeggen WLAN, deed het daar uitstekend. Iets wat ik nog niet kan zeggen over de WLAN op mijn kamer, waar ik me momenteel bevind. 

Nou toen de oudjes waren weg gereden, voelde het eigenlijk meer als een vakantie dan als een afscheid. Het scheelt dat we deze week maar twee bijeenkomsten van een uurtje hadden. 

Maandag hebben we eigenlijk meteen de borg van onze kamer betaald en de eerste huur. Nadat we bij Studentenwerk, waar we onze kamer hebben gehuurd, ook een iets wat onvriendelijke vrouw tegen kwamen, die toch maar even mooi me borg en huur kon innen, kwam ik er al snel achter dat ze toch niet allemaal even vriendelijk en pünktlich zijn.

Dan heb je ook nog van je ouders de naam Margaretha gekregen en als roepnaam Kiki. Dit zorgde natuurlijk meteen voor stress. Maar uiteindelijk was dit niet nodig, de vrouw van het Studentenwerk vertelde dat er soms mensen uit Aziatische landen kwamen met 13 voornamen/doopnamen, dus dat dit ook geen probleem zou zijn. 

Verder hebben we de eerste week de stad een beetje bekeken en al aardig op ons duimpje leren kennen. Op woensdag hadden we een afspraak bij de bank om een Duitse rekening te openen. Ook dit is gelukt, over twee weken komt de bevestiging. Die dingen duren in Duitsland wel wat langer dan in Nederland. Ook in de rij staan bij de kassa is hier normaal, 20 minuten bij de supermarkt wachten is niet meer dan normaal. Geduld is een schone zaak, dan leer ik dat tenminste ook weer. Geduld hebben! 

Op de donderdag hebben we helaas iets minder leuks meegemaakt. Wij zaten rustig te ontbijten, okee ik zal niet liegen. Het was 13:00, middageten dan maar. Toen er het een en andere gebeurde op straat, gingen wij ook maar naar buiten om te kijken. Er stond een man op het dak van een hoog hotel tegenover het hoofdstation van Leipzig. Die gooide eerst dakpannen naar benden, daarna flyers en uiteindelijk is hij helaas zelf gesprongen. Dit had uiteindelijk iets meer indruk gemaakt dan verwacht, maar het is dan ook niet niks. 

We hebben al twee leuke avonden (donderdag en zaterdag) gehad in de Mortitzbastei, een uitgaansgelegenheid in Leipzig. Hier is het normaal om overal entree te betalen, dat komt in Tilly zelden voor. Maar dat mag een leuke uitgaansavond natuurlijk niet in de weg staan en als student is het ook nog is goedkoper. Dus heehhhh: biertje kopen? 

Na nog een etentje buiten de deur samen met Michiel en Gitte, was het alweer maandag. De dag dat ik in mijn kamer kon. Met veel bagage, lees: 5 tassen en 1 koffer, ben ik eindelijk op mijn eigen kamer. Ze hebben me helemaal bovenin gestopt op de vijfde verdieping en er was geen lift. Gelukkig was daar mijn reddende engel Michiel en zijn al mijn spullen boven gekomen. Nadat ik alles had uitgepakt, kwam ik nog wat lieve en leuke cadeautjes van Papa en mama in mijn koffer tegen. Zo voelt het al steeds meer iets als thuis. Mijn huisgenootjes Lena, Pia en Nadja zijn leuke Duitse meiden en omdat net het internet weer niet deed, hebben ik nog een uurtje gekletst met ze in de keuken. Ja, zo gaat mijn Duits wel vooruit. Mijn kamer is echt enorm groot, een balzaal. Kunnen zo nog vijf mensen slapen. Ja, je mag dit als een uitnodiging zien. Er zijn twee badkamers, die je met één persoon deelt. Dus helemaal toppie! 

Weetjes over Leipzig:

- Fietsen op normale fietspaden kan niet, die zijn er bijna niet. En vooral heel hobbelig, ik voel me net een milkshake.

- Zebrapaden kennen ze hier ook niet, heb er tot nu toe pas eentje gezien. 

- Na mijn horeca ervaring weet ik dat we het in Nederland liever niet hebben als mensen apart betalen, hier vragen ze dat meteen als je de rekening vraagt. 

- Mijn pinpas doet het niet overal en je kan VOORAL niet overal pinnen. Contant geld opzak is een must. 

Nou dat was het wel weer! Tot de volgende blog. 

Tschüsssssss